مهم نیست کجا کار می‌کنی، مهم نیست شغلت چیه، مهم نیست آخر ماه چقدر حقوق می‌گیری. برای یه کارمند رنگی فقط یه چیز مهمه: هر روز بهترین روز کاری منه!

روزای اولی که کارتون رو شروع کردید، یادتون هست؟ اینکه چقدر دنبال کار بودید و وقتی پیداش کردید چقدر خوشحال شدید؟ چقدر هیجان داشتید برای شناختن کار، محیط کار و همکارتون؟ یادتونه حتی وقتی برمی‌گشتید خونه ذهن‌تون چقدر درگیر کار بود؟ احیانا چه استرسی داشتید که مبادا کسایی که بهتون اعتماد کردن و کاری رو بهتون سپردن از انتخاب‌شون پشیمون شن؟ این حس‌ها بین همه آدمای شاغل تو روزای اول کاری‌شون مشترکه. اما اتفاق‌های دیگه‌ای هم تو محل کار منتظر ماست که ممکنه رخ بده. ممکنه کار عادی و روزمره شه، دیگه اون هیجان رو برای انجام هر چه بهتر کار نداشته باشیم، حوصله همکارامون رو نداشته باشیم یا فکر کنیم می‌شه کار رو با کیفیت پایین‌تری ارائه داد و … . این فکرا و حسا ممکنه سراغ هر کسی بیاد جز یه آدم رنگی.

کارمند رنگی وقتش رو تو محیط کار هدر نمی‌ده، برای اینکه تو ساعت کاری، انجام درست کار براش مهم‌تر از هر چیز متفرقه دیگه‌ است. یه کارمند رنگی به کار خودش اعتقاد و علاقه داره، برای همین هم منتظر به‌به و چه‌چه دیگران نیست و از کسی انتظار تشویق و تمجید نداره. یه کارمند رنگی خوشحالی‌ شغلی‌ش رو هم تو لیست شادی‌هاش می‌ذاره و برای همین تلاش می‌کنه هر روز با حس خوب مفید بودن محل کارش رو ترک کنه. واسه یه کارمند رنگی زیرآب زنی و حسادت تو کار خط قرمز پر رنگیه که نه تنها خودش بهش نزدیک نمی‌شه که سعی می‌کنه تا جایی که می‌تونه مقابل این جور جوسازی‌ها بایسته تا تو محیطی سالم کار کنه. یه کارمند رنگی نه واسه کسی کار اضافه می‌تراشه و نه از زیر مسئولیت‌های خودش در می‌ره. معلومه که همیشه می‌شه بهونه ساخت و از زیر کار در رفت، ولی چیزی که از این بهونه‌تراشی‌ها گیر آدم میاد، اصلا حس خوبی نیست.

این خود ما هستیم که تصمیم می‌گیریم چطور زندگی کنیم، چه جور کارمندی باشیم و چطوری پول دربیاریم. این مائیم که تصمیم می‌گیریم یه کارمند یا حتی یه رئیس رنگی باشیم یا بی‌خیال کیفیت حداقل ۸ ساعت از روزمون بشیم و بذاریم فضای کار هر چی که هست ما رو مغلوب خودش کنه. یه آدم رنگی تو همه ساعتای روزش رنگیه و هیچ‌جا برای نشون دادن سبک زندگی شاد و سالم بهتر از محیط کار نیست.