تو هر راهی که هستی هیچی بیشتر از یه نقشه راه به دردت نمی‌خوره. راه طولانی و پر ماجرای زندگی بهترین چیزیه که می‌شه براش نقشه کشید. نقشه‌های کوتاه مدت و بلند مدت، تعیین اهداف کوچیک و بزرگ به زندگی ما سر و شکل منظم و هدفمندی می‌ده. خیلی مهمه که بدونی از زندگی چی می‌خوای و برای هر چیزی که به دست میاری چه برنامه‌ای داری.

مثلا همه ما می‌دونیم که پول لازم داریم. طبق عادت و سبک زندگی‌مون تکلیف بخشی از پولی که هر ماه به دست میاریم روشنه. حالا فرض بگیریم که می‌خواهیم بیشتر از چیزی که تا حالا پول درآوردیم، درآریم و فکر می‌کنیم با داشتن یه حساب بانکی کت و کلفت حسابی خوشبخت و خوشحال می‌شیم. خبر بد اینه که بدون برنامه قبلی، هیچ خوشبختی‌ واقعی وجود نداره. خوشبختی زاده یه وضعیت روانیه تا مالی. وقتی برای یک هدف تلاش کردی و به چیز ممکنی مثل پول زیاد رسیدی، اون وقت می‌دونی کجای نقشه‌ات ایستادی و قدم بعدی که باید برداری چیه. این آگاهیه که خوشبختی واقعی رو می‌سازه.

اگه واقع بین باشی واسه رسیدن به هدف‌هات یه نقشه اصلی و یکی دوتا نقشه جایگزین می‌کشی. از اونی که به نظر خودت عملی‌تره شروع کن و اگه احساس کردی مثلا تو یه بازه زمانی ۲ ساله به هدفت نمی‌رسی، برو رو نقشه دوم. انقدر این کار رو بکن تا بلاخره به هدفت برسی. فقط یادت باشه که همیشه بهترین راه، صاف‌ترین و آسونترین راه نیست.

ممکنه بدون برنامه و هدف هم به چیزایی که می‌خواهیم برسیم ولی رسیدن به چیزی که براش برنامه‌ریزی، فکر و تلاش کردیم خیلی بیشتر از چیزی که در جریان عادی زندگی به دست آوردیم، می‌چسبه.

خوبی این مدل زندگی و داشتن همچین نقشه‌ای اینه که انرژی و وقت کمتری صرف می‌کنیم و در نهایت هم زودتر از دیگران به هدفامون می‌رسیم.

تو جاده بزرگی که زیر پای همه ماست، یه عده خسته می‌شن، یه عده می‌فهمن باید برگردن و چیزایی که لازم دارنو بردارن، یه عده به خودشون میان و می‌پرسن اصلا این جاده به کجا می‌ره و از اینکه مقصد رو نمی‌دونن پکر می‌شن و … ولی تو این جاده یه عده شادتر و مصمم‌تر از همه دارن پیش می‌رن. اونا همون کسایی هستن که یه نقشه جلو چشم‌شون گرفتن و بر اساس اون حساب همه دست‌اندازا و میان‌بُرها رو دارن.

تو هم می‌خوای یکی از این خوشحالا باشی؟