خوشبختی هیچ چیز عجیب غریبی نیست. خوشبختی به هیچی نیاز نداره و با هیچ کاری نداره. خوشبختی یه احساس شخصی و درونیه و انقدر بزرگه که نه کاری به پول تو حساب بانکی‌تون داره، نه شرایط کار و زندگی‌تون. اگه یه فستیوال خوشبختی برگزار بشه و همه کسایی که احساس خوشبخت بودن می‌کنن یه جا جمع شن، می‌بینیم که توشون هم آدم فقیر هست هم ثروتمند، هم سالم هست هم مریض، هم پیر هست هم جوون… این نشون می‌ده که خوشبختی به هیچی ربطی نداره. خوشبختا تو یه حس با هم شریکن، تو یه نگاه، اینکه زندگی با همه خوبیا و بدیاش مال ماست و باید از این هر چیزی که داریم لذت ببریم.

خوشبختا، برای شاد بودن نه منتظر فردان، نه ناامید از گذشته. خوشبختا مطمئنن که غیرممکنه یه آدمی هیچ مشکلی تو زندگی نداشته باشه، اونا با همین اطمینان به این نقطه رسیدن که کمبودها دلیلی برای ناراحت بودن نیست، بلکه فقط انگیزه‌ایه برای تلاش بیشتر. خوشبختا برای شاد بودن و خوب زندگی کردن چشم به آسمون ندوختن که یه بسته خوشبختی بیوفته تو بغل‌شون. اونا از هر چیز کوچیکی که دارن، از هر لحظه‌ای که توش هستن لذت می‌برن و این راز شاد بودن همه خوشبختاست.

برای اینکه این حس رو تو خودمون تقویت کنیم، اولین قدم همینه که قدر امروز رو بدونیم، همین لحظه رو، نه منتظر فردا باشیم، نه افسوس دیروز رو بخوریم. این طوری امروزمون یه روز خوبه و فردامون یه روز خوب‌تر.

شاید بهترین الگوی کلاسیک واسه این قدرشناسی روزانه خیام باشه. یه کتاب کوچیک از رباعی‌های خیام رو بخرید و بذارید بالای تخت‌تون. هر شب یکی از این چهاربیتی‌های کوچیکش رو بخونید و بذارید هر روز آدم خوشبخت تو دلتون هی بزرگتر و قوی‌تر بشه. آدم خوشبخت درونتون رو هیچی غمگین‌تر از این نمی‌کنه که وقتی می‌خواد خودی نشون بده، با یکی از مشکلات‌تون بزنید تو سرش. اگه بذارید اون موجود خوشبخت پر و بال باز کنه، خود به خود مشکلات هم جور دیگه‌ای حل می‌شن.

هر روز اینو به خودتون بگید: امروز بهترین روز زندگی منه. سال بعد همین موقع یه آدم دیگه‌اید. آدمی که تو فستیوال خوشبختا اول از همه دعوت می‌شه.