درسته که بیشتر نقشه کره زمین آبی رنگه و معنی‌اش اینه که اونجاها پر آبه، ولی این آب قابل نوشیدن و استفاده روی زمین نیست. منابع آب شیرین دنیا خیلی خیلی محدوده و قدرت آدما برای تصفیه آب کمه. در نتیجه آدمای خیلی زیادی تو دنیا هستن که مثل ما چندتا شیر آب تو خونه‌شون ندارن که تا باز کردن شُر و شُر ازش آب بیاد. هر لیتر آبی که ما بی‌توجه به این محدودیت‌ها هدر می‌دیم، آرزوی میلیون‌ها بچه و آدم بزرگیه که همه زندگی‌شون رو درگیر پیدا کردن آب هستن.

ایران چند ساله که درگیر مساله خشکسالی و کمبود آبه. پس مساله تشنگی دیگه مساله آدمای دوری مثل بچه‌های آفریقایی نیست. خیلی از شهرها و روستاهای کشور ما درگیر مساله آب آشامیدنی هستن. مایی که انقدر خوشبختیم که از روز تولد تا امروز هیچ وقت چند روز بدون آب نموندیم و هر وقت اراده کردیم تونستیم از آب سالم و تمیز استفاده کنیم، مسئولیت خیلی سنگینی داریم. هر قطره صرفه‌جویی ما مهمه و هیچوقت نباید فکر کنیم با صرفه‌جویی ما چیزی درست نمی‌شه. وقتی پای صرفه‌جویی و مصرف درست وسط میاد، هر یه قطره هم اهمیت داره.

کمکی که می‌تونید به وجدان خودتون، هزاران کودک و میلیون‌ها گیاه و جانور بکنید، کم کردن زمان حموم کردن و بستن به موقع شیر آبه. واقعا این کمترین و ساده‌ترین کار جان هزاران موجود زنده رو نجات می‌ده. عادت‌های غلط مصرف آب، مثل اینکه یک ربع، نیم ساعت دوش آب رو باز بذارید، خیانت بزرگی در حق طبیعت و چیزایی که در اختیار داریم. اگه یه لحظه به این فکر کنیم که هر لیر آبی که بی‌دلیل هدر می‌دیم به ارزش هر قطره اشکیه که به خاطر تشنگی ریخته می‌شه، حتما تو عادت‌های مصرف‌مون تجدیدنظر می‌کنیم.

آب بزرگترین گنج زمینه. زندگی همه ما به آب وصله و مقاومت در برابر نیاز دیگران به آب نوشیدنی و هدر دادن اون فقط و فقط از یه خودخواهی ندانسته ناشی می‌شه. نذارید مسئولیت لبای تشنه و ریشه‌های خشک روی شونه‌تون سنگینی کنه. یه دوش کوتاه با کمترین میزان آب، حداقل کاریه که می‌شه انجام داد.