تو هر مهمونی‌ای که می‌ری، هر جایی که چند نفر دور هم جمع شدن، حالا چه تو محیط کار، چه محیطای دوستانه و خانوادگی، بالاخره یکی پیدا می‌شه که می‌خواد نقش ترازو رو بازی کنه و بگه: چه لاغر شدی، تو یه ذره تپل شدی، چه رژیمی گرفتی و … . خیلی از ما هم درگیر این هستیم که سایزمون از یه حدی بیشتر یا کمتر نشه. حواس‌مون به چیزایی که می‌خوریم هست و شاید یه جایی تصمیم بگیریم با خودمون سخت‌گیرانه‌تر تا کنیم. اینجوری که رژیم‌مون رو پیچیده‌تر کنیم و ساعتای بیشتری رو به تحمل گرسنگی اختصاص بدیم.

هیشکی نمی‌گه تناسب اندام بده ولی همه می‌دونن سلامت بدن خیلی مهم‌تر از یکی دو سانت تغییر سایز کمره. چرا برای حفظ یا به دست آوردن این تناسب همیشه سراغ غذا، قرص یا رژیم می‌ریم و ورزش همیشه گزینه آخرمونه؟

ورزش، هر چی که هست و هر چقدر زمان ازمون بگیره، یکی از بهترین راه‌های برای داشتن یه بدن سالم و یه روحیه شادابه. درسته که عادت کردن بهش واسه آدمایی که از بچگی ورزش نکردن کمی سخته، اما ما هر روز چندین کاری رو انجام می‌دیم که شاید خیلی سخت‌تر از ورزش باشه. روزانه خودمون رو مجبور به انجام چند تا کاری می‌کنیم که شاید تمایل چندانی هم بهشون نداریم. چرا ورزش رو که انقدر برای سلامتی‌مون مهمه اول از همه از لیست کارایی که حالشونو نداریم خط می‌زنیم؟

با یه ورزش منظم، حتی اگه سبک و کوتاه مدت باشه، می‌تونیم از اونچه که هستیم سالم‌تر، با نشاط‌ تر و البته خوش‌هیکل‌تر بشیم. روزی نیم ساعت پیاده روی، یا دو تو یه پارک خلوت، یا حتی حرکات نرمشی تو خونه شروع خوبیه واسه اینکه حتی اگه قهرمان المپیک نشدیم، قهرمان سلامت و خوشحالی باشیم. واسه یه آدم رنگی سلامتی و داشتن یه بدن سالم و شاد خیلی مهم‌تر از نظر آدماییه که به چشماشون عقربه بستن تا نقش ترازو رو بازی کنه.